Nauka (ta zinstytucjonalizowana) marginalizuje się poprzez swoją nieobecność (niewielką obecność) w życiu publicznym i gospodarczym, np. w sprawach przyrodniczych dominują w życiu społecznym najprzeróżniejsze NGO (ekologia, GMO, prawa zwierząt, ochrona przyrody), często propagując głupie i płytkie pomysły (tabloidyzacja rzeczywistych problemów). Ale lepszych nikt nie proponuje, bo środowiska naukowe są bierne i nieobecne lub nieudolne organizacyjnie.
Oczywiście, są wartościowe i sensowne działania różnorodnych NGO w zakresie ochrony przyrody – tego nie neguję. Ale mogłoby być więcej, gdyby naukowcy i środowiska nauki zinstytucjonalizowanej chętniej i śmielej wytykały nos ze swoich akademickich opłotków. To swoiste zadzieranie nosa marginalizuje naukę jako taka w społeczeństwie. Bo po co komu lekarz, który zajmuje się głównie sam sobą?
Najlepsze rezultaty zapewne przyniosła by rzeczywista współpraca naukowców z organizacjami pozarządowymi i mediami. Jedni mają wiedzę, drudzy potrafią działać i docierać do ludzi ze skutecznym przekazem. Jednak chyba nasza polską ułomnością jest brak rzeczywistej umiejętności pracy zespołowej…
Różne projekty prośrodowiskowe dotyczące ochrony przyrody, energii odnawialnej, praw zwierząt itd. czekają na sensowne wsparcie i powszechną obecność także i w mediach. Ekologia to nie tylko schroniska dla zwierząt i recykling. Przeciętny obywatel wiedzę o ekologii czerpie z mediów
, a więc w formie mocno uproszczonej, strywializowanej i przestarzałej. Często jako efekt sprytnego lobbingu różnorodnych korporacji i przemysłu. Działy naukowe w gazetach, radiu czy telewizji zepchnięte są gdzieś do kąta. A dziennikarze naukowi – jak sami twierdzą – mają bardzo niskie stawki.
Stare Profesorskie Gadanie 