Uzupełnianie zdjęć do wpisów

W wolnym, wakacyjnym czasie systematycznie uzupełniam zdjęcia do wpisów. Po automatycznych przenosinach wszystkie ilustracje zniknęły. A ponieważ ten blog jest jak stara książka – ciągle ktoś do niej zagląda – to lepiej niech będą kompletne wpisy, tak jak je kiedyś zamieściłem. Zniknęły co prawda komentarze, tych niestety nie odzyskam. Większość jednak została zarchiwizowana w plikach tekstowych, dużo wcześniej. Jeśli kiedyś napisze wreszcie książkę z wpisami blogowymi, to i niektóre komentarze się tam znajdą.

Tymczasem wracam do pracy „ilustratorskiej” i poprawiam zauważone błędy literowe w starych wpisach.

Przypominam, blog Profesorskie Gadanie ma nowy adres internetowy

Nieśmiało przypominam, że blog Profesorskie Gadanie od kilku już miesięcy rozwija się pod nowym adresem internetowym.

https://profesorskiegadanie.blogspot.com/

Stare wpisy tu oczywiście zostają. Do końca internetowego świata albo i dłużej.

Powyższe zdjęcie pochodzi z Olsztyńskiej Wystawa Dalii 2018 i ilustruje opowiadanie bajki edukacyjnej w plenerze (kamishibai). Fot. Zofia Barankiewicz (przy okazji dziękuję za udostępnienie zdjęcia).

Profesorskie Gadanie ma nowy adres internetowy

Człowiek od swego zarania jest wędrowcą. I opowiadaczem-słuchaczem. Drogi i opowieści. I ja wędruję. A opowiadam pod nowym adresem. Zapraszam.

https://profesorskiegadanie.blogspot.com/

Wśród najlepszych blogów naukowych roku 2017

Totylko_teoria Z dużą satysfakcją dowiedziałem się, że mój blog „Profesorskie Gadanie” został zauważony i doceniony „gdzieś daleko”. To Tylko Teoria umieściła mój blog wśród dziesięciu najlepszych polskich blogów naukowych w roku 2017. Uznanie środowisk zewnętrznych cieszy podwójnie. Postaram się utrzymać poziom.

Jak się dowiedziałem? Przypadkiem. Co jakiś czas sprawdzam statystyki i skąd następują wejścia na mój blog. Dzisiaj zauważyłem sporo wejść właśnie z blogu „To Tylko Teoria”. I kliknąłem, żeby sprawdzić dlaczego jest to przekierowanie. I tak dowiedziałem się o zaszczytnym dla mnie wyróżnieniu.

Jak napisał Łukasz Sakowski „Mojej ocenie podlegały następujące kryteria: jakość treści (merytoryczność, źródła, wzbudzenie zainteresowania), częstość publikacji treści (blogi długo nieaktualizowane zostały odrzucone, blogi bardzo rzadko uaktualniane traciły), popularność (zasięgi na platformie oryginalnej i w social media), odpowiedzialność (przemyślane, proedukacyjne treści), wygląd bloga/filmów na vlogach oraz inne, do których zaliczałem: niszowość i oryginalność czy zaangażowanie.”. [wyróżnienie – S.Cz.]

Sam blog został scharakteryzowany następująco: „Profesorskie gadanie – blog profesora Stanisława Czachorowskiego z Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, hydrobiologa i entomologa, na którym poruszane są tematy ogólnonaukowe: od edukacyjno-akademickich po popularyzację nauki.”

zobacz szczegóły rankingu: http://www.totylkoteoria.pl/2018/01/ranking-polskich-blogow-naukowych-2017.html

Czerwona Królowa na ruchomych schodach czyli logo musi być ! Dostałem pracę domową do odrobienia.

Logo_spokojne_bez_adresu_2 Świat współczesny zmienia się niesamowicie szybko. Trudno nadążyć. Prawdą jest, że najważniejszą obecnie kompetencją jest umieć się uczyć. Powtarzam do nauczycielom w czasie szkoleń i gościnnych wykładów, powtarzam swoim studentom. Ale i sam na co dzień doświadczam (mnie to też dotyczy). Dostęp do wiedzy jest niewyobrażalnie łatwy, bez porównania do przeszłości. Ale co z dostępu do zasobów informacji jeślibyśmy nie potrafili z nich skorzystać? Czy obsłużyć urządzenia dającego dostęp? A postęp technologiczny jest tak ogromny, że wczorajsze nowinki jutro będą archaicznymi eksponatami muzealnymi. Coraz bardziej uczymy się „rozmawiać” z maszynami. Zupełnie nowy i uniwersalny język obcy…

Sytuacja człowieka we współczesnym świecie podobna jest do ewolucji w świecie żywym. Kiedyś głosiliśmy, że gatunki przystosowane są do swojego środowiska. To nie jest zupełnie poprawne, bo środowisko nieustannie się zmienia a więc i ewolucja trwa. Teraz mówimy, że gatunki nieustannie przystosowują się do środowiska (zmieniającego się). Jak w „Alicji w krainie czarów” – trzeba biec by ciągle być w tym samym miejscu (hipoteza Czerwonej Królowej w biologii ewolucyjnej). Lub inny przykład – wejdziemy na ruchome schody (ale podążajmy w przeciwnym kierunku do ruchu tego urządzenia) – trzeba cały czas iść… by być w tym samy miejscu. Jeśli się zatrzymamy, to ruchome schody poniosą nas do tyłu. Lub inni nas wyprzedzą.

Kiedy jakieś 12 lat temu powstał ten blog, nie przypuszczałem, że tak długo się utrzyma. Był eksperymentem (i dalej eksperymentuję, uczę się). Kilka razy się zmieniał mimo, że oprogramowanie tej witryny daleko nie nadąża za nowinkami. Od wielu lat część funkcjonalności oznaczona jest jako „w budowie”. No i teraz przyszło mi na to, że musiałem zrobić logo…

A było to tak. W ramach współpracy pojawiła się możliwość aby mój blog objął patronatem kilka wydawanych w 2018 roku książek. Niby nic ale… pojawiła się konieczności opracowania logo dla bloga: „Tworzy Pan jednego z lepszych blogów popularnonaukowych, Pana blog jest wymieniany w zestawieniach najlepszych blogów o nauce. Koniecznie musi Pan stworzyć logo.”

Jak mus to mus choć nigdy wcześniej nie opracowywałem żadnego logo (grafikę komputerową wykorzystywałem w innych celach). Trzeba się nauczyć kolejnej rzeczy. Możliwie to jest przy zachowaniu… zdolności do uczenia się aż do późnego wieku. Ech, współczesny świat… Oprogramowanie niby miałem już w komputerze, ale logo miało być w grafice wektorowej. Z pomysłem graficznym mieć było problemu – wybrałem dorosłego chruścika, wielokrotnie malowałem podobny symbol już na różnych obrazach, butelkach czy myślografii , wykorzystanej do bajki kamishibai. Ołówkiem, kredką nawet pędzlem, to owszem. Ale myszką? Kupić specjalny tablet do rysowania rysikiem elektronicznym? Raz, że wydatek, dwa, że to by trwało, a logo ma być w ciągu kilku dni.

Konektywizm to współpraca ludzi i wiedza powstają w sieci (powiązań, dialogu niezależnie od nośnika). Wszystkiego sam szybko się nie nauczysz. Ale od czego jest współpraca i… nauczeństwo. Raz uczę ja studentów, a raz studenci mnie. Uniwersytet w pełnym słowa tego znaczenia: wspólnota ludzi uczących się i nauczających. Dobre środowisk edukacyjne. Coś tam zrobiłem w Corelu, ale dopiero w czasie konsultacji… u mojej studentki , logo dojrzało. Doświadczona w grafice komputerowej szybko pokazała mi co i jak. I w jaki sposób zapisać, by była to grafika wektorowa. Potem jeszcze otwarte konsultacje na Facebooku i porady innych osób. Otwarte dzielenie się wiedzą jest piękne! I możliwe z wykorzystaniem mobilnego internetu. Dowiedziałem się o psychologii i filozofii tworzenia logo, że to nie takie byle co i wiele elementów ma znaczeni. Świat zupełnie dla mnie nowy.

Tak więc poćwiczyłem, pouczyłem się, podyskutowałem i logo powstało. Niżej kilka innych wersji. Odrobiłem pracę domową. A za jakiś czas napiszę o jaką współpracę chodzi i na jakich książkach pojawi się logo bloga Profesorskie Gadanie.

24993315_10213427443553891_966321500190814268_n

24909852_10213430763556889_8462142032683236863_n

logo_chruscik

Wieczorna bajka o mówieniu dla dorosłych (nauczycieli w szerokim sensie)

Bajka_o_mwieniu_2 W tym roku uczyłem się (mam nadzieję, że z dobrym skutkiem) dwóch różnych metod edukacji i przekazywania treści wykładowych. Pierwsza średniowieczna, a więc archaiczna, a druga nowoczesna, rodem z XXI wieku. Mam na myśli teatr ilustracji kamishibai oraz internetowe webinarium. Co te dwie metody łączy? Zdawałoby się, że są od Sasa do Lasa. Łączy je ewolucja człowieka i kulturowa ewolucja metod komunikacji. O tym ostatnim opowiadam także w tradycyjnej, wykładowej formie na uniwersytetach trzeciego wieku, nie tylko w Olsztynie.

To były moje pierwsze kroki z kamishibai i webinarium, i o tych swoich doświadczeniach chcę opowiedzieć nauczycielom w ramach wieczornych webinariów Superbelfrzy Nocą (czwartek, 23 listopada, początek o 21.00).

Drewniana skrzyneczka i malowane ilustracje. Bez prądu, elektroniki i nowoczesnych wodotrysków. Opowiadałem bajki opracowane wspólnie z wydawnictwem (to głównie uczniom szkolnym) oraz dwie samodzielnie namalowane i narysowane. Bo w jednym przypadku korzystałem także z myślografii czyli notowania wizualnego. Kamishibai przedstawiłem… studentom. I najwyraźniej z dobrym efektem. Nawet naukowcom i studentom z Japonii, co było dla nich dużą niespodzianą. Dopytywali skąd ich tradycyjne kamishibai trafiło do Olsztyna i dlaczego wzbudziło moje zainteresowanie. A ja tylko nawiązałem do dużego nurtu – w Europie ta forma opowieści jest bardzo popularna, zwłaszcza wśród nauczycieli (w Polsce też). Bo od nauczycieli z naszych szkół można się wielu wartościowych rzeczy nauczyć. Zwłaszcza wśród Superbelfrów.

I to właśnie głównie za sprawą Superbelfrów spróbowałem wykładania przez Internet. To były próby z Facebookiem, Skypem oraz platformą Clickmeeting. Poduczyłem się trochę, a w zasadzie bardziej rozpoznałem możliwości i ograniczenia. Doświadczyłem i lepiej rozumiem jak i co przygotowywać. I teraz lepiej wiem, czego muszę się nauczyć… Mamy coraz więcej studentów z indywidualnym tokiem studiów, mieszkających daleko. Kontakt internetowy może być dobrą forma uzupełniającą tradycyjne zajęcia w murach uniwersytetu.

Bajka kojarzy się z literatura fikcji, z fantazją. I z wieczornymi opowieściami przy piecu, zwłaszcza jesienią. Ze światem bez telewizji i komputerów. Tym razem będzie to bajka dla dorosłych… i to z komputerem lub smartfonem czy tabletem.

„Bajka o mówieniu” to refleksje o nowoczesnym wygłaszaniu referatów z wykorzystaniem średniowiecznych technik (kamishibai), przeznaczona głównie dla nauczycieli. Podzielę się swoimi refleksjami o tym, jak mówić by być słuchanym, jak wykorzystywać nowoczesne rzutniki multimedialne i techniki notowania wizualnego (myślografia). Opowieść okraszona będzie dygresjami, dotyczącymi ewolucji człowieka i rozwoju kultury komunikacji międzyludzkiej.

Więcej szczegółów na stronie Superbelfrów: http://www.superbelfrzy.edu.pl/webinaria/superbelfrzy-noca-49-stanislaw-czachorowski/

Wyjaśnię, dlaczego ograniczam liczbę znajomych na Facebooku

lampa Pisałem to już kilkakrotnie na Facebooku. Ale pomyślałem, że może lepiej na blogu raz a dobrze napisać, a potem w razie potrzeby linkować. Jak pomyślałem tak robię.

Kochani znajomi i nieznajomi z Facebooka. Wyjaśniam, dlaczego ograniczam liczbę znajomych na FB i nie wszystkich przyjmuję. Facebook to dla mnie sposób komunikacji. Liczbę znajomych na FB staram się ograniczać, bo inaczej bym się pogubił i nie opanował tegoż bałaganu. Za sprawą ewolucji i tego, że Homo sapiens kształtował się w niewielkich grupach (bez książek, gazet, telewizji i Internetu), to ma ograniczoną możliwość dobrego ogarnięcia zbyt dużej liczby znajomych. Też jestem Homo sapiens (i się tego nie wstydzę). Jeszcze kilka wieków temu przeciętny człowiek spotykał w swoim życiu 150-300 osób. Mógł je zapamiętać i nawiązać jakieś relacje. A potem zapamiętać te relacje. Teraz to jakby niemożliwe, bo w globalnej wiosce spotykamy setki ludzi. A może raczej tysiące, Ja już niestety czasem nie poznaję swoich dawnych studentów. I trochę mi niezręcznie gdy czasem nieznajome mi osoby płci piękniejszej mówią mi pierwsze „dzień dobry”.

„Znajomych” na Facebooku traktuję jako tymczasową, roboczą książkę kontaktów. To nie jest dla mnie katalog przyjaciół i znajomych, nie jest to ranking lubię-nie lubię. Profil mam otwarty, każdy może obserwować (bez wysyłania zaproszenia do znajomych). Czasem przyjmuję nowych bo jest potrzeba dołączenia do grupy, administrowania itd. Potem, przy okazji porządków usuwam z mojej Facebookowej książki adresowej (staram się nie przekraczać 400 znajomych – obserwujących liczba jest nieograniczona – tu nie ingeruję). Co nie znaczy, że na kogoś się obrażam, gniewam itd. Po prostu, moja głowa nie ogarnia zbyt dużej liczby aktywnych kontaktów. Czasem więc usunę kogoś, o kim zapomnę (nie rozszyfruję ikonki, pomylę nazwiska itp.), lub kogoś od dawna korespondencyjnie nieaktywnego. Potem znowu dołączę itd. Do końca nad tym nie panuję. Zatem proszę o wybaczenie jeśli kogoś nie dołączę do „znajomych” lub niechcący usunę.

Dla mnie Facebook to tylko robocza książka adresowa do korespondencji a nie plebiscyt popularności czy wyrażania uznania lub nie. Jeszcze raz więc proszę o wybaczenie, jeśli w swej nieporadności poruszam się jak słoń w składzie porcelany. Guziczki na Facebooku czasem zmieniają miejsce. Ot na przykład kilka dni temu zagubiła mi się funkcja autopoprawiania w języku polskim. Najwidoczniej w swojej nieporadności nacisnąłem jakiś klawisz skrótu i wskoczył jakiś egzotyczny język. Trochę to trwało zanim odkryłem przyczynę i potrafiłem naprawić.

Miejcie wyrozumiałość dla cyfrowego imigranta.

Zbliżam się do miliona odsłon na moim blogu

kamienie_w_trawie Mniej więcej 12 lat temu (w sierpniu 2005 roku) założyłem niniejszego bloga. Wtedy dla mnie to był pełen eksperyment. W epoce internetowej to epoka. Ale blog okazał się bardziej funkcjonalny niż osobista strona www (zarzuciłem jej aktualizację już dawno).

Przez te 12 lat zamieściłem 1845 wpisów a sam blog zanotował blisko milion odsłon. Na początku było to zaledwie kilka wizyt dziennie. Potem było kilkanaście, w końcu kilkaset a ostatnio po kilka tysięcy dziennie. Dużo się nauczyłem. Bo na naukę nigdy nie jest za późno. Ani za wcześnie. I ciągle jest się czego uczyć…

Gdy na uczelni coraz bardziej realizujemy programy zamiast relacjonować rezultaty własnych badań, internet staje się coraz bardziej wolną, akademicką katedrą do opowiadania o swoich odkryciach, przemyśleniach, pomysłach. Mam takie wrażenie, że idea uniwersytetu jako wspólnoty uczących i nauczanych coraz bardziej przenosi się do internetu… jako nowej i efektywniejszej formy komunikacji. Bardziej nieskrępowana i z większym wyborem, zarówno mówiącego-piszącego jak i słuchaczy-czytelników. Minimum biurokracji, dużo więcej swobody. I na szczęście blogi nie wchodzą do algorytmów i oceny, zatem nikt nie pisze dla punktów…

Edukacja pozaformalna z wiedzą w małych porcjach i z pełnym wyborem. Dopiero uczymy się tej formy kontaktów i opowiadania. 12 lat nauki to niby dużo, a jednocześnie mało. W najbliższy piątek „profesorskie gadanie” chyba po raz pierwszy zaistnieje w formie wideokonferencji, na SKYPie (połączę się młodzieżą z Radawnicy, z Młodzieżowego Ośrodka Socjoterapii). Choć po głowie kołacze się myśl, że już chyba kiedyś próbowałem i tej formy.

Fascynujące jest odkrywać (i doświadczać) nowe środowisko edukacyjne oraz uniwersytet w tym „ekosystemie edukacyjnym”.

Rozpoczął się nowy rok akademicki… i nowe wyzwania dydaktyczne. Bo na uniwersytecie od zawsze było się nauczniem: nauczycielem i uczniem jednocześnie. Bo we wspólnocie nauczających i nauczanych, we wspólnym poznawaniu i odkrywaniu, trudno poprowadzić granice między odkrywaniem a nauczaniem. W dialogu ze studentami samemu odkrywa się tajemnice świata. Dialog jest niezwykle potrzebny. Pięknie ujął to wiele lat temu Ludwik Fleck, pisząc o kolektywach myślowych. Był chyba prekursorem konektywizmu (to oczywiście inna opowieść, która niebawem na moim blogu się pojawi).

Rozpoczynam nowy rok nauczania i uczenia się. Jutro pierwszy wykład dla studentów mikrobiologii. Będę miał okazję opowiadać o własnych badaniach i odkryciach. A więc będzie więcej uniwersytetu niż szkolnego programu. I to mnie cieszy.

Nowy rok akademicki ze standardowymi zajęciami dla studentów i nowy rok ze „studentami” na blogu…. I w jednym i w drugim przypadku będę miał okazję się uczyć. Tym bardziej, im więcej będzie dialogu i komunikacji… w obie strony.

ps. Ilustrujące wpis malowane kamienie są jak najbardziej związane z tematem. To przykład jednej z form „zajęć” terenowych i dyskusji „poza murami szkoły”.

Jak nieznajomy usunął mnie z grona znajomych

czerwiec_2017 Analiza języka, jakim się posługujemy chyba dużo może powiedzieć o naszych myślach i charakterze. Naukowcy analizują słownictwo i wyciągają różne wnioski. A przeciętnemu Kowalskiemu z pomocą przychodzą komputery i automatyczna analiza.

Zamieszczona grafika to przykład takiej darmowej zabawy – program analizujący słowa, używane na Facebooku. Byłoby przydatne, ale nie wiem z jakiego okresu „apka” analizowała moje wpisy na Facebooku: tydzień, miesiąc, dłużej? Nie znając materiału i metod nie sposób poprawnie zinterpretować. To tylko zabawa a nie naukowa analiza. Bo bez znajomości materiału i metod nie sposób powtórzyć analizy jak i zrozumieć jej zakres informacyjny. Niby jest ale tak na prawdę nie ma.

W nauce ważna jest powtarzalność i weryfikowalność. Dlatego w publikacjach umieszcza się możliwie szczegółowe informacje co i jak analizowano.

Atmosfera w Polsce do wielu miesięcy gęstnieje. Temperatura dyskusji coraz wyższa. Na ulicach manifestuje się nawet rękoczynami. Dziwne czasy…. Być może socjolodzy i językoznawcy potrafili by coś powiedzieć o tym, co się z nami dzieje, analizując np. język polityki i dnia codziennego. W dużych liczbach być może udałoby się wychwycić jakieś prawidłowości, które pozwoliłyby nam zrozumieć. Zrozumieć to co się z nami, jako narodem, dzieje. I jak przeciwdziałać negatywnym procesom i złym emocjom. Emocje napędzane nienawiścią przybierają różne formy. Nawet na Facebooku dzieją się rzeczy niemożliwe (pozornie niemożliwe). Bo jak na przykład nieznajomy może usunąć z grona znajomych? Przecież najpierw … trzeba się zaznajomić!

A było to tak. Na swojej tablicy facebookowej umieściłem link do artykułu Znany polski arcybiskup oddał swoje mieszkanie uchodźcom. „Nie zrobiłem nic wyjątkowego” z takim komentarzem: „Pełen szacunek. Przykład i świadectwo.” Widoczny na Facebooku fragment brzmiał tak: „- Nie mam rodziny, jestem prostym kapłanem, zaoferowanie mieszkania nic mnie nie kosztowało – mówi Konrad Krajewski, ksiądz, który na co dzień w imieniu papieża niesie pomoc biednym. Arcybiskup Konrad Krajewski udostępnił swoje mieszkanie syryjskiej rodzinie, która przybyła do Włoch w ramach pomocy humanitarnej. Parze urodziła się właśnie mała dziewczynka. „To jest normalne” Duchowny zamieszkał w pobliskim biurze, gdzie na co dzień pracuje i pomaga bezdomnym. Przez kilka tygodni żył w pokoju na parterze, następnie przeniósł się do pokoju na piętrze, gdzie ma więcej prywatności.”

W komentarzach pojawiła się i taka wypowiedź” „Robson Tk: I na koniec… usuwam Pana z grona znajomych, bo nie życzę sobie obłudy w moim otoczeniu. Bez urazy.” Nie dociekałem jakiej to obłudy się dopuściłem, nie na mój rozum i czas. Zaciekawiło mnie to demonstracyjne usunięcia z grona znajomych… Bo na Facebook nie mam i nie miałem wśród znajomych takiej osoby. Po prostu nieznajomy ukrywający się na dodatek pod pseudonimem. Nie będąc moim znajomym nie mógł mnie usunąć z grona znajomych. To tylko taka demonstracyjna forma wyrażania negatywnych emocji.

W czym rzecz? Może po prostu śledził mój profil (znajomych mam mniej niż 400, obserwujących mój profil jest około 700). Zajrzałem na facebookowy profil tej osoby, ukrywającej się pod dziwacznym pseudonimem. Znalazłem na jego tablicy zdjęcia roznegliżowanych kobiet i facetów z bronią. Sama męskość, seks i wojna. I wielkopolski nacjonalizm. Od wielkiej Polski o do morza do morza a nie od Wielkopolski… Z całą pewnością, ani nazwa, ani zawartość nie wskazuje na mojego znajomego.

Po prostu nieznajomy stał się jeszcze bardziej nieznajomym? Internetowe narzędzia, w tym Facebook, umożliwiają tworzenie więzi między ludźmi, jakich do tej pory nie mogliśmy mieć. Ewolucyjnie i kulturowo całkiem nowa sytuacja.

XX lat Wydziału Biologii i bioróżnorodność malowana na szkle

butelkimoje2013

Butelki maluję od dawna. Inspiracją jest lokalna przyroda: głównie owady i rośliny. Od trzech lat maluję także kamienie i stare dachówki. Sztuka łączy, zarówno w czasie malowania na plenerach w parkach, jak i w czasie wernisażu. Można się spotkać z ludźmi i rozmawiać, także o przyrodzie, o etnografii i sensie.

Wiedza jest bogactwem i dobrem ogólnym, warunkującym rozwój cywilizacji, do którego prawo ma każdy. Tak jak woda, powietrze. Nie można więc ograniczać dostępu do wiedzy.

Każdy człowiek potrzebuje choć odrobiny filozofii, wiedzy i sztuki. Bo potrzebuje sensu i piękna. Człowiek jest twórcą, nawet lepiąc pierogi czy sprzątając mieszkanie. Dlatego wybrałem proste formy i tani materiał: słoiki i butelki wyrzucone do lasu, stare, niepotrzebne dachówki, polne kamienie. Przy wspólnym malowaniu, na przykład na trawniku w miejskim parku, mówić można ale nie trzeba. Ciszy nie trzeba zabijać słowem. Słów jest zbyt dużo. Mało kto ich słucha.

Spotykam się z ludźmi, by w prostej czynności przywracać sens i znaczenie rzeczom pozornie bezwartościowym. I ludziom. Nie tylko słowem przekazujemy treści. Wspólne malowanie jest dla mnie slow science na prowincji. Dla niektórych słowo prowincja, podwórko stygmatyzuje i ośmiesza. Dla mnie podwórko ma sens jako sposób pełniejszego bycia ze sobą bez zbytniego nadęcia i dworskiej oficjalności. To styl życia, związanego z lokalnością i z trzecią rewolucją technologiczną.

Malowanie butelek jest jak nauka – ma służyć ulepszaniu świata. Jest dla mnie jak chasydzka przypowieść, by za pomocą drobiazgu, jaką jest przywrócona do życia butelka, opowiedzieć o rzeczach ważnych i większych, za pomocą części pokazać całość. Dlatego maluję i przywracam do życia. Nie ma rzeczy i ludzi niepotrzebnych. Są tylko niedostrzeżeni w swym pięknie i wartości.

Dzielenie się jest również podstawowym elementem nauki – jej postęp i rozwój ściśle związany jest z wymianą informacji, spostrzeżeń, wyników badań. Przeciwdziała wykluczeniu i pozwala rozmyślać nad nowym urządzeniem cywilizacji, nową odpowiedzią jak żyć. Na co dzień. W wielkim świecie i na prowincji.

Sztuka jest polem działania dla intuicji. Nauka jest polem działania racjonalności. Malujący naukowiec to negocjacje tych dwóch światów.

W dniach 29 czerwca 1 lipca Wydział Biologii i Biotechnologii świętuje swoje dwudziestolecie istnienia. Data umowna, bo formalnie Wydział jest młodszy o dwa lata… lub starszy o kilkadziesiąt. Zależy jak liczyć. W ramach uroczystości przewidziano mini-wystawę pozazawodowych pasji pracowników. Ja pokażę kilka swoich butelek. Tych, które jeszcze nie zostały rozdane. Ale w wakacje domaluję kolejne. I rozdam, bo ludzi dobrych i miejsc cudnych jest dużo.